Letterlijk onderuit gaan en zware vaarwel

Vandaag voor de laatste keer naar de ECD. Voor het uitdelen, begonnen ze eerst Happy Birthday te zingen, dat was voor mij wel lachwekkend. Monica legde uit dat dit m'n laatste dag is op de ECD en dat ik zondag terug zal gaan naar Nederland. Voor alle 120 kinderen had ik snoep en chips. De juffen en de rest van de medewerkers cupcakes. Met Monica bijna de hele dag doorgebracht en nog samen een soort donuts gemaakt, heerlijk! Monica en ik gaan elkaar super missen, maar we houden contact. Zij was een van de belangrijkste personen hier in Kenya voor me.

Goed, en dan die mooie afsluiting op een manier die weer goed bij mij past. Tijdens het halen en brengen van een cupcake voor een driver (de kinderen waren op het plein aan het bidden) was het erg glad en gleed ik nogal hard onderuit... Maar de cupcakes had ik nog vast! Dus ik ben weer een schaafwond rijker.

Aangekomen bij Boresha stuurden we alle kinderen naar de centrale hal en gaven we ze de schooluniforms. Toen Paul vertelde dat ik wegging begonnen er al een paar te huilen, waardoor mijn tranen ook kwamen.

Het doet me erg veel, wanneer je in zes weken zo'n band opbouwt, dat ze je noemen als een zus en vriend. Dus als ik morgen de kinderen uitzwaai, wordt dat denk ik een zwaar moment.

Na het geven van de schooluniforms (en het huilen) werden er foto's gemaakt van de hele groep en huis 1.

Ook als laatst bedankten de staff mij en andersom. Een dank je is gewoon niet genoeg om te zeggen hoeveel ik me welkom heb gevoeld hier.